Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2023
Τα Νιόπαντρα Ζευγάρια
Ο Θεός από την αρχή της δημιουργίας του αντρόγυνου, έδωσε ρητή εντολή να ζει μόνο του και ανεξάρτητο. Συγκεκριμένα είπε: «Θα εγκαταλείπει ο άντρας τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα ενώνεται με τη γυναίκα του. Θα γίνονται ένας άνθρωπος (και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν)» (Γεν. 2:24).
Ο Κύριος ορίζει στους νιόπαντρους να αφήσουν τους γονείς τους. Στο παραπάνω χωρίο, το τονίζει ιδιαίτερα για τον άντρα. Οι σύζυγοι, λοιπόν, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια του γάμου τους, πρέπει να μένουν μόνοι τους για να γνωριστούν καλύτερα, ν’ αφοσιωθούν ο ένας στον άλλο και να μάθουν να λύνουν τα προβλήματά τους μόνοι τους.
Όλοι μας γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι, δύο άτομα από διαφορετικές οικογένειες, με διαφορετικές συνήθειες και νοοτροπία, διαφορετική ανατροφή και συμπεριφορά στην οικογένεια, να μπορέσουν να ενωθούν και να έρθουν πιο κοντά καθώς περνούν τα χρόνια. Είναι λοιπόν απαραίτητο τα νιόπαντρα ζευγάρια να μένουν μόνα.
Την εντολή αυτή του Κυρίου δεν την καταλαβαίνουν πολλές φορές οι γονείς του ζευγαριού. Σε πολλές περιπτώσεις, η νιόπαντρη γυναίκα έχει συνηθίσει να είναι συνδεδεμένη με κάποιον από τους γονείς της. Ιδιαίτερο πρόβλημα στο θέμα αυτό έχει η μητέρα του ζευγαριού. Θέλει να συνεχίσει να έχει τον πρώτο λόγο και να υπερασπίζεται το γιό της ή την κόρη της. Αυτό δημιουργεί μεγάλα προβλήματα, που σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν οδηγήσει μέχρι το διαζύγιο.
Η ανάμειξη των γονιών στα νιόπαντρα ζευγάρια μπορεί να δικαιολογηθεί κάπως όταν ο ένας εξασκεί βία εναντίον του άλλου και ο άλλος δεν είναι σε θέση να αντιδράσει. Επίσης η ανάμειξη των γονιών μπορεί να δικαιολογηθεί μόνον όταν ζητηθεί η γνώμη τους, χωρίς την απαίτηση βέβαια να γίνει αποδεκτή.
Ένα πολύ συνηθισμένο πρόβλημα παρουσιάζεται όταν οι γονείς, ή ένας από αυτούς χρειάζεται την φροντίδα του ζευγαριού. Στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει να έχει γίνει σχετική συμφωνία πριν από τον γάμο του ζευγαριού. Δεύτερον, θα πρέπει οι γονείς που μένουν με το ζευγάρι να έχουν σοφία, ώστε να μην ανακατεύονται στις υποθέσεις, στα προβλήματα και στους καυγάδες του ζευγαριού.
Τα ζευγάρια που χαρακτηρίζονται από χριστιανικές αρχές έχουν το ιδιαίτερο προνόμιο να φωτίζονται από τον Κύριο, να παίρνουν δύναμη από Αυτόν, να αναπτύσσουν «θεία υπομονή» και με «φόβο Κυρίου» να λύνουν τις διαφορές τους. Τέτοια ζευγάρια ζούν ειρηνικά, είτε με τους γονείς, είτε χωρίς τους γονείς τους.
Μιχάλης Κανταρτζής
Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2022
Ο Σκοπός Του Θεού Για Την Οικογένεια
Για να μπορέσει μια οικογένεια να έχει μια επιτυχή ζωή, πρέπει να ακολουθήσει το σχέδιο του Θεού, που Αυτός έθεσε πρότυπο για την οικογένεια.
Ένας βασικός σκοπός για την οικογενειακή ζωή είναι η συντροφιά. Η συντροφιά ή η βαθιά συσχέτιση μεταξύ ενός συζύγου και μιας συζύγου, συμπεριλαμβάνει το να γίνουν οι δυο τους «μία σάρκα» με την σεξουαλική τους σχέση, που είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή στο Βιβλίο της Γέννησης: «Δια τούτο θα αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και τη μητέρα αυτού και θα προσκολληθεί εις την γυναίκα αυτού και θα είναι οι δύο εις σάρκα μίαν» (Γένεσις 2:24). Ο Ιησούς Χριστός επίσης αναφέρει στη διδασκαλία του την ένωση αυτή σε μία σάρκα (Ματθ. 19: 1-6).
Η οικογένεια υπάρχει για να εφοδιάσει τα άτομά της, μεταξύ των άλλων, και με την συντροφιά. Η θερμή αυτή συσχέτιση μεταξύ ενός αντρόγυνου είναι μία από τις απαντήσεις και λύσεις του Θεού για το τρομερό ερώτημα και δίλλημα της μοναξιάς, μια από τις μεγαλύτερες κοινωνικές αρρώστιες της εποχής μας.
Ένας άλλος σκοπός ύπαρξης της οικογένειας είναι η διαιώνιση του είδους, του ανθρώπινου γένους. Η Αγία Γραφή διδάσκει σαφέστατα, ότι ένας λόγος για τη δημιουργία της οικογένειας και της βαθιάς σχέσης μεταξύ του ζευγαριού είναι να φέρουν στον κόσμο παιδιά: «Και ευλόγησε αυτούς και είπε προς αυτούς ο Θεός. Αυξάνεσθε και πληθύνεστε και γεμίσατε την γην και κυριεύσατε αυτήν». (Γεν. 1:28, Ψαλμ. 127: 3-6).
Η τρίτη πτυχή ή σκοπός, που είναι εξίσου σπουδαίος με τους άλλους δύο για την ύπαρξη της οικογένειας, είναι να αναθρέψει και να φροντίσει τα μέλη της. Ένα από τα πιο σημαντικά χωρία της Αγίας Γραφής βρίσκεται στην επιστολή του Απ. Παύλου προς Τιμόθεο (Α΄ Τιμοθ. 5:8): «Όταν ένας δεν φροντίζει για τους δικούς του και μάλιστα για τα μέλη της οικογενείας του, αυτός έχει αρνηθεί την πίστη του και είναι χειρότερος από έναν άπιστο.»
Επομένως βλέπουμε, ότι από τη μια μεριά ευλόγησε την σεξουαλική σχέση μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας στα πλαίσια του γάμου για απόλαυση και διαιώνιση του είδους, αλλά από την άλλη πλευρά ο Θεός αναθέτει στην οικογένεια την ευθύνη για τα μέλη της, δηλαδή πώς να τα βοηθήσει να μεγαλώσουν, όχι μόνον σωματικά, αλλά και ψυχικά και πνευματικά.
Μιχάλης Κανταρτζής
Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2022
Ευλογημένοι Χριστιανοί Γονείς
Η οικογενειακή ζωή είναι η πιο όμορφη ζωή. Είναι ο πιο ζεστός ανθρώπινος χώρος. Με τις πιο υπέροχες και αξέχαστες στιγμές της ζωής μας. Μέσα στην οικογένεια αναπτύσσεται ο χαρακτήρας μας. Μεγαλώνουμε στην οικογένεια σε όλους τους τομείς της προσωπικότητάς μας. Γινόμαστε αργότερα στη δική μας οικογενειακή ζωή αυτό που έχουμε γίνει στην πατρική στέγη. Θαυμαστό και μεγάλο δώρο η οικογένεια. Δώρο Θεού για την ευτυχία μας και τη φυσιολογική μας ανάπτυξη.
Όσοι είχαμε την ευτυχία να γεννηθούμε και να μεγαλώσουμε σε χριστιανικές οικογένειες, δοξάζουμε και ευγνωμονούμε το Θεό από την καρδιά μας. Οι γονείς μας έχουν χαραχτεί στην καρδιά και στο νου μας με ανεξίτηλα χρυσά γράμματα. Τους θυμόμαστε με θαυμασμό και νοσταλγία. Ήταν κι είναι τα πρόσωπα της ζωής μας και οι εμπνευστές σε κάθε βήμα μας. Τα λόγια τους, η συμπεριφορά τους, τα έργα τους, η υπομονή τους, η αγάπη τους και η καλοσύνη τους, μας γεμίζουν με χαρά και δύναμη. Κλείνουμε πολλές φορές τα μάτια μας και τους φέρνουμε στη μνήμη με συγκίνηση και αγαλλίαση ψυχής. Κανένας δεν παραδέχεται ότι υπήρχε καλύτερος γονιός από τον δικό του, τον Χριστιανό γονιό, τον πιστό στο Θεό, τον αναγεννημένο και αφιερωμένο γονιό.
Είναι υπέροχο να έχεις γονείς που έζησαν με τον Χριστό στην καρδιά τους. Γονείς που αγαπούσαν τον Κύριο, τον υπηρετούσαν και έφυγαν με Αυτόν στα χείλη τους και την καρδιά τους. Θυμάσαι τα έργα τους, τις θυσίες, τις επισκέψεις σε χήρες και ορφανά, σε αρρώστους και νοσοκομεία, και δοξάζεις τον Θεό. Το Άγιο Πνεύμα που κατοικούσε μέσα τους μεταδίδει την ευωδία της αγιότητάς τους και κάνει το άγιο παρελθόν τους μια ζωντανή δική σου εμπειρία. Νύχτα και μέρα ευχαριστείς τον Κύριο γι’ αυτούς που σε μεγάλωσαν και σε φώτισαν με τη ζωή και το παράδειγμά τους.
Τώρα και χωρίς την σωματική τους παρουσία σε οδηγούν να ζήσεις και συ την ίδια ζωή, να πεις τα ίδια λόγια αγάπης, να κάνεις το ίδιο έργο, να συμπεριφερθείς όπως κι αυτοί συμπεριφέρθηκαν. Η πολιτεία και η σταδιοδρομία τους, η ζωντανή τους σχέση με σένα έχουν αποτυπωθεί πάρα πολύ βαθιά μέσα σου. Τους βλέπεις στα όνειρά σου ευλογημένους, αγγελικά ντυμένους, όμορφους και γλυκείς. Τους βλέπεις με τέτοια νοσταλγία, ώστε να θέλεις να φύγεις και να πας κοντά τους, να συνεχίσεις τη ζωντανή σχέση μαζί τους που σταμάτησε όταν έφυγαν.
Ότι και να πεις για τους άγιους γονείς που έφυγαν είναι λίγο, πάρα πολύ λίγο. Δόξα τω Θεώ!
Μιχάλης Κανταρτζής
Ιούλιος - Αύγουστος 2022
Ευλογημένη Χριστιανική Οικογένεια
Το μυστικό της επικοινωνίας για μια οικογένεια είναι να συζητά πάντα με αγάπη για κάθε τι που την αφορά. Καθώς μαθαίνει να το εξασκεί αυτό ολοένα και περισσότερο θα απολαύσει τη χαρά που ο Θεός θέλει η οικογένεια να γεύεται στην καθημερινή της ζωή.
Να πως περιγράφει την αληθινή επικοινωνία μια γυναίκα που έζησε τον 18ο αιώνα: «Τι ανέκφραστη ανάπαυση, να αισθάνεσαι ασφαλής με ένα πρόσωπο χωρίς να χρειάζεται να ζυγίσεις τις σκέψεις σου και να μετράς τα λόγια σου, αλλά να μπορείς να τα εκφράζεις όλα όπως τα σκέφτεσαι, σαν τα σκύβαλα και το καθαρό σιτάρι στο αλώνι, με σιγουριά ότι ένα πιστό χέρι θα πάρει τα λόγια και θα τα κοσκινίσει, θα κρατήσει αυτά που αξίζουν και τα άλλα με ένα φύσημα καλοσύνης και ευγένειας θα τα διώξει μακριά».
Τα λόγια αυτά είναι σαν ένα δίκοπο μαχαίρι στο νου μας και στην καρδιά κάθε ανθρώπου, ιδιαίτερα σε μας τους Έλληνες. Ο άντρας δεν πρέπει να είναι αυτός που όλα τα μέλη θα φοβούνται και θα τρέμουν. Η ανατολίτικη νοοτροπία, που καμιά σχέση δεν έχει με τη χριστιανική αλήθεια, θέλει τον άντρα δικτάτορα στο σπίτι. Έτσι, αντί να ενώνει την οικογένεια η αγάπη και σεβασμός, την ενώνει ο φόβος, που όμως δημιουργεί και πολλά προβλήματα. Όταν ο δικτάτορας πεθάνει, τότε η οικογένεια διαλύεται. Τα τραυματισμένα μέλη της σκορπίζονται με πολλές πληγές, για να συνεχίσουν να υποφέρουν και οι ίδιοι και τα μέλη της μελλοντικής τους οικογένειας από τα τραύματα αυτά.
Ο μόνιμος, ευλογημένος, πλούσιος σε καρπούς σύνδεσμος και πάντοτε φορέας χαράς και ευτυχίας μέσα στην οικογένεια είναι ο σύνδεσμος της αγάπης και του σεβασμού κάθε μέλους προς τον άλλο. Σεβασμός ανάλογα με την ηλικία, τη θέση, την κατάσταση και την ανάγκη κάθε μέλους.
Ο σεβασμός στους γονείς είναι πάντοτε απαραίτητος και πάντοτε αποδοτικός σ’ όλη τη ζωή σ’ αυτούς που σέβονται τους γονείς τους. Ο σεβασμός, η αγάπη και η λεπτή μεταχείριση σε μέλη της οικογένειας που έχουν ιδιαίτερα προβλήματα στο χαρακτήρα, τιμά ιδιαίτερα τα μέλη της οικογένειας που δείχνουν τέτοια συμπεριφορά. Κανένας υγιής άνθρωπος δεν έχει παραπονεθεί ποτέ για την αγάπη που βρήκε στην οικογένεια. Κάθε άνθρωπος γίνεται ένας καλός, φυσιολογικός, σωστός άνθρωπος όταν δείχνει αγάπη και σεβασμό στα μέλη της οικογένειάς του.
Μιχάλης Κανταρτζής
Μάϊος - Ιούνιος 2022
Η Χριστιανική Οικογένεια του Ρουμάνου
Ο π.. Κλεόπας Ηλιέ, ένας σύγχρονος όσιος της Ρουμανικής Εκκλησίας, μας διηγείται για την οικογένειά του. Οι γονείς μου, Αλέξανδρος και Άννα, ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα χριστιανικής ζωής, διότι αγαπούσαν τον Θεό, την Εκκλησία και τα παιδιά τους. Ουδέποτε απουσίαζαν από τις ιερές ακολουθίες. Έκαναν ελεημοσύνες (πάντα κρυφά) και προσεύχονταν μαζί με τα παιδιά τους. Δεν ακούγονταν μεταξύ τους ύβρεις. Ούτε υπήρχαν ασωτίες, μέθες και διαμάχες για περιουσίες και διαζύγια. Η ζωή τους ήταν καθαρή, όπως την είχαν διδαχθεί από τους προγόνους τους, και αυτή ήταν η χριστιανική παράδοση σ’ εκείνο τον τόπο που ζούσαν.
Η μητέρα μου ζούσε βαθιά πνευματική ζωή. Δεν γνώριζε να διαβάζει, είχε όμως διάκριση και διαίσθηση και συμμετείχε σ’ όλες τις γιορτές με κατάνυξη. Μεγάλωσε οκτώ παιδιά και μας ανέθρεψε με το φόβο του Θεού και με σεβασμό απέναντι στους ανθρώπους. Δεν λυπόταν να μας δέρνει κιόλας, όταν έπρεπε. Συμμετείχε σε όλες τις γιορτές και τις νηστείες. Ποτέ δεν έφυγε από το σπίτι μας κάποιος φτωχός με άδεια χέρια. Κάθε Σάββατο μαγείρευε φαγητό για την επόμενη μέρα. Την Κυριακή την θεωρούσε άγια ημέρα και πριν φύγουμε όλοι μαζί για την Εκκλησία, ζητούσαμε ο ένας από τον άλλον συγνώμη, καθώς και από τους γείτονές μας.
Η μεγάλη Τεσσαρακοστή ήταν ένα σημαντικό γεγονός στη χριστιανική μας ζωή. Σαν γερόντισσα, παρόλο που είχε πολλές ασθένειες, ήταν χαρωπή με δοξολογία στα χείλη και τ’ όνομα του Χριστού το έλεγε με ακλόνητη ελπίδα στον Θεό.
Για τον θάνατό της ήταν προετοιμασμένη από καιρό και είχε ετοιμάσει τα ρούχα της για τον τάφο. Δύο μέρες πριν πεθάνει κοινώνησε και το πρόσωπό της αλλοιώθηκε. Έκτοτε δεν θέλησε να ξαναφάει. Είχε μεγάλη επιθυμία την οποία ουδέποτε είχε δείξει στο παρελθόν και έψαλλε συνεχώς.
Κάποια στιγμή στο τέλος, ενώ κοιμόταν, άνοιξε τα μάτια της και είπε «ΣΥΓΧΩΡΗΣΤΕ ΜΕ», έστρεψε το πρόσωπό της προς το άλλο μέρος και η ψυχή της πέταξε από το χωμάτινο σκεύος του σώματός της στην αιωνιότητα. Το πρόσωπό της ήταν ειρηνικό κι ένα χαμόγελο κρεμόταν από τα χείλη της. Μας άφησε φεύγοντας για κληρονομιά μας την αγάπη, την ειρήνη και την αγία πίστη του Σωτήρα μας Χριστού.