Ιούλιος - Αύγουστος 2017
Βασική προϋπόθεση για μια οικογενειακή ζωή είναι η προσπάθεια κάθε μέλους της οικογένειας να κάνει τα αγαπητά του πρόσωπα ευτυχισμένα και χαρούμενα.
Ο συναγωνισμός στο σπίτι πρέπει να είναι ποιος θα κάνει περισσότερο ευτυχισμένο τον άλλο. Διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο: «Τόσο ο Θεός αγάπησε τον κόσμο, ώστε έδωσε το Γιο Του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν, 3:16). Ο Θεός αγάπησε και έδωσε, δεν αγάπησε για να πάρει. Η αγάπη πάντοτε δίνει. Πάντοτε ψάχνει να βρει τρόπους να δείξει με έργα και σωστή συμπεριφορά την αγάπη. Έτσι, ο άνθρωπος που μαθαίνει να δίνει, όχι μό νο κάνει τους άλλους χαρούμενους, αλλά και ο ίδιος γεμίζει με χαρά. Όπως το μίσος κάνει κακό σ’ αυτόν που το έχει, έτσι και η αγάπη κάνει καλό σ’ αυτ όν που την έχει και τη δέχεται.
Άλλη βασική προσπάθεια για μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή είναι η αποδοχή όλων των μελών της οικογένειας από όλους. Ευτυχισμένος αισθάνεται ο άνθρωπος, όταν ξέρει ότι οι άλλοι τον αγαπούν και τον δέχονται όπως είναι. Ο Χριστιανός είναι ο ώριμος εκείνος άνθρωπος που δέχεται τον εαυτό του, τον κόσμο γύρω του και τον Θεό όπως είναι. Όταν ο καθένας στην οικογένεια έχει σαν βασική αρχή να αγαπά τον άλλο όπως είναι και να συμπεριφέρεται με χριστιανικό τρόπο, τότε κι αυτός ο ίδιος, αλλά και η οικογένεια, ζουν την υπέροχη χριστιανική ζωή, που είναι η φυσιολογική, η ανθρώπινη, αλλά και η θεία ζωή.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι κι εμείς έχουμε τα δικά μας μειονεκτήματα. Όπως, λοιπόν, θέλουμε οι άλλοι να μας δέχονται και να μας παραδέχονται όπως είμαστε, το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και εμείς σ’ αυτούς.
Μιχάλης Κανταρτζής
Μάιος - Ιούνιος 2017
Πριν μερικά χρόνια, παρακολούθησα ένα σεμινάριο για την οικογένεια. Ο ομιλητής ήταν ένας γαλήνιος άνθρωπος, πολύ μορφωμένος, μεγάλος σε ηλικία και με κάτασπρα μαλλιά. Έλεγε εξαιρετικά πράγματα. Όταν ήρθε στο θέμα του διαζυγίου, μεταξύ άλλων είπε: «Όταν ήμουν μικρό παιδί, οι γονείς μου μάλωσαν πάρα πολύ μπροστά μου. Τα τραύματα που γέμισαν την ευαίσθητη παιδική μου ψυχή, είναι ζωντανά ακόμα και σήμερα».
Αν θέλεις να είσαι αγαπητέ μου ένας σωστός γονιός, πάρε τη δυναμική απόφαση να μη μαλώνεις ποτέ μπροστά στα παιδιά σου. Μην υβρίζεις η υποτιμάς και συκοφαντείς τον/την σύζυγό σου μπροστά στα παιδιά σου.
Κάνε υπομονή όταν τα παιδιά σου είναι μπροστά και μίλησε αργότερα, όταν θα είστε μόνοι και πιο ψύχραιμοι. Τα παιδιά μας είναι τρυφερές προσωπικότητες, που πληγώνονται ανεπανόρθωτα. Όταν μεγαλώσουν, δεν θα μπορούν να φερθούν σωστά, ούτε σε σένα που θα έχεις γεράσει ούτε στο σύζυγό τους. Όσο δίκιο κι αν έχουμε, χρειάζεται, για το καλό των παιδιών μας, να συγκρατιόμαστε.
Ο Απ. Παύλος στο θέμα αυτό μας φωτίζει με τα παρακάτω λόγια: «Όλα μου επιτρέπονται, αλλά όλα δεν συμφέρουν. Όλα μου επιτρέπονται, αλλά εγώ δεν θα αφήσω τον εαυτόν μου να εξουσιαστεί από τίποτα» (Α’ Κορινθ. 6:12). Ενώ, λοιπόν, μπορούμε να αμυνθούμε ή να επιτεθούμε στο σύζυγό μας με δυναμικό τρόπο, δεν το κάνουμε, για το καλό των παιδιών μας. Και ο Θεός που βλέπει ότι δεν ζητάμε το δίκιο μας ούτε αντιδρούμε με απρεπή τρόπο, θα μας χαρίσει οπωσδήποτε τη δική Του ειρήνη, αλλά και την ικανοποίηση ότι κάναμε το σωστό, παραμερίζοντας τον εγωισμό και την υπερηφάνεια μας.
Μιχάλης Κανταρτζής
Μάρτιος - Απρίλιος 2017
Διαστρέβλωση του ενστίκτου της ζωής παθαίνουν οι νέοι σήμερα και θέλουν ν’ αυτοκτονήσουν, είπε ο γέροντας Παΐσιος. Οι αδυναμίες των παιδιών προέρχονται από τους γονείς. Γιατί αυτοί είναι σκέτοι άνθρωποι και τα καταπιέζουν με τη σκέτη ανθρώπινη αγάπη τους. Τον ξέρεις τον κ. Β; Έχει γράψει ωραία παιδαγωγικά βιβλία. Έχει πέντε παιδιά κι είναι όλα χούλιγκανς και χίπις. Ένα αυτοκτόνησε και στην κηδεία του μαζεύτηκαν τ’ αδέλφια του κι έλεγαν: «Έννοια σου, εμείς θα εκδικηθούμε για σένα».
Να μην Κακομαθαίνετε τα Παιδιά σας
Μας έλεγε ο Γέροντας ότι θα πρέπει οι γονείς σιγά σιγά να αφαιρέσουν από τα παιδιά τους την κακή συνήθεια ότι πρέπει όλο το ενδιαφέρον τους να στρέφεται γύρω από αυτά κι ότι θα πρέπει να τα διδάξουν και να τα συνηθίσουν να κάμπτονται και να προσαρμόζονται με όλους και σε όλες τις καταστάσεις. Κι αυτό, για να μη δυσκολεύονται τελικά, όταν θα εισέλθουν στη ζωή με χίλιους δύο διαφορετικούς χαρακτήρες ανθρώπων, έτσι να μη τα χαλάνε και να μη δημιουργούν εχθρούς για μικροεγωϊσμούς και υπερβολική αυταρέσκεια. Αυτή είναι η σωστή παιδαγωγική, έλεγε.
Οι Γονείς να μην τα βάζουν με τα Παιδιά τους
Είπε ο Γέροντας: «Οι γονείς που έχουν ψυχικά δύσκολα και κακότροπα παιδιά, να μην τα βάζουν με τα παιδιά τους, αλλά μ’ αυτόν που βρίσκεται πίσω από τα παιδιά τους, τον διάβολο. Τον διάβολο δεν μπορούμε να τον πολεμήσουμε, παρά μόνο όταν γινόμαστε άγιοι».
Η λακωνική αυτή συμβουλή θα μπορούσε να βοηθήσει αποτελεσματικά γονείς, παιδαγωγούς, γιατρούς κι όσους ασχολούνται ειδικά με τα παιδιά και γενικότερα με τον άνθρωπο.
Ποτέ με το Κακό τα Παιδιά σας
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2017
Ο Θεός έβαλε τη γυναίκα σε υψηλή και υπέροχη θέση στην οικογένεια και στην κοινωνία. Η χριστιανική πίστη δεν θέλει την γυναίκα ένα «πατάκι» στα πόδια του άντρα. Αντίθετα, τη θέλει και την παραδέχεται ως προσωπικότητα που αναγνωρίζει και εκτιμά τις προσπάθειες της αγάπης του άντρα της, και αυτό την κάνει ευτυχισμένη.
Η γυναίκα δεν είναι η υπηρέτρια του σπιτιού. Είναι η κυρία του σπιτιού. Η εθελοντική της υποταγή είναι αποτέλεσμα της βαθιάς εκτίμησης και αναγνώρισης της αγάπης που της δείχνει καθημερινά ο σύζυγός της. Η αυθόρμητη υποταγή της είναι η βοήθεια και η συμπλήρωση που φέρνει στον άντρα της, βοηθώντας τον να οδηγήσει την οικογενειακή ζωή.
Η σοφή γυναίκα δεν πάει κόντρα στον άντρα της, επειδή αυτό είναι της μόδας. Δεν «σαμποτάρει» ποτέ τον άντρα της, καθώς αυτός προσπαθεί να ασκήσει τα καθήκοντα και τις ευθύνες του ως υπεύθυνος καθοδηγητής της οικογένειας. Η σοφή γυναίκα, ακόμα και στις άσοφες ενέργειες του άντρα της, κρατά μια τέτοια στάση, ώστε να τον βοηθήσει να καταλάβει μόνος του το λάθος του. Η σοφή γυναίκα, ενώ δέχεται τον άντρα της σαν την κεφαλή του σπιτιού, με τη σύνεση, τη γλυκύτητα και τον πλούτο των συναισθημάτων της γίνεται «ο λαιμός» που κινεί το κεφάλι.
Όταν εξετάσει κανείς ιστορικά τη θέση, το ρόλο και την προσφορά της γυναίκας σε σχέση με το σύζυγό της, διαπιστώνει ότι οι άνθρωποι μακριά από τον Θεό έκαναν μέσα στους αιώνες τη γυναίκα δούλα στις επιθυμίες με τις κακές και απάνθρωπες ενέργειες του άντρα. Έτσι η γυναίκα υπέφερε αιώνες και από αυτήν η οικογένεια και ολόκληρη η κοινωνία. Δυστυχώς στις μέρες μας πάλι, οι άνθρωποι μακριά από τον Θεό, θέλοντας να δώσουν τη σωστή θέση στη γυναίκα δίπλα στον άντρα, έπιασαν το άλλο άκρο, δίνοντάς της εξουσίες, θέσεις και ρόλους, που κι αυτήν την κάνουν δυστυχισμένη και την οικογένεια διαλύουν και τον άντρα αποξενώνουν από κοντά της.
Η χριστιανική τοποθέτηση της γυναίκας ως κυρίας του σπιτιού και ως συμπαραστάτη και βοηθού του άντρα της στις ευθύνες του σπιτιού, γεμίζει την ίδια με ικανοποίηση και αγάπη, που κάνει το αντρόγυνο ευτυχισμένο. Έτσι, και την οικογένεια κρατά δεμένη, και την κοινωνία στηρίζει και διατηρεί.
Μιχάλης Κανταρτζής
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2016
Καθηγητής των κοινωνικών σχέσεων του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης απεκάλυψε μερικά ενδιαφέροντα και ενοχλητικά γεγονότα, σχετικά με την επιρροή της τηλεόρασης πάνω στον τρόπο που μαθαίνουν τα παιδιά.
Μερικές από τις αποκαλύψεις αυτές είναι:
1. Η τηλεόραση μικραίνει την ευρύτητα της προσοχής των παιδιών.
2. Η τηλεόραση διαβρώνει τη γλωσσολογική δύναμη και την ικανότητά τους να κρατήσουν το μαθητικό συμβολισμό.
3. Η τηλεόραση εξαλείφει τη γραμμή μεταξύ παιδικής ηλικίας και ενηλίκων.
4. Η τηλεόραση προκαλεί στα παιδιά αυξημένη ανησυχία για διαφορετικές ικανοποιήσεις.
5. Όσο περισσότερο τα παιδιά παρακολουθούν τηλεόραση τόσο χειρότερα αποτελέσματα έχουν στα διαγωνίσματα.
Μεταξύ της ηλικίας των 6 και 8 ετών, ο μέσος όρος του παιδιού ξοδεύει από 1.000 έως 6.000 ώρες μπροστά στη τηλεόραση.
Ας κοιτάξουμε γιατί και πώς η τηλεόραση πληγώνει τη γλωσσολογική ικανότητα ενός παιδιού.
Η τηλεόραση είναι ουσιαστικά ένα ορατό μέντιουμ (ΤΕΛΕ-ΒΙΖΙΟΝ). Αν και χρησιμοποιείται ο λόγος, η εικόνα είναι που μεταβιβάζεται στη σκέψη. Παρακολουθώντας εικόνες, δεν απαιτείται υψηλό επίπεδο εμπειρίας φανταστικών εικόνων.
Όταν το παιδί κοιτάζει την τηλεόραση, η μια σύνθετη ιδέα διαδέχεται την άλλη. Η τηλεόραση δεν είναι μια παθητική εμπειρία. Οποιοσδήποτε μπορεί να δει την ψυχική υπερένταση ενός παιδιού, όταν αυτό παρακολουθεί το κακό. Όταν το παιδί βλέπει ένα δράμα, μαθαίνει ότι αυτό που χρειάζεται μια μεγάλη περίοδο χρόνου και σκληρή δουλειά για να γίνει κατανοητό, εκπληρώνεται μέσα σε μισή ώρα. Έτσι το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αγώνας και προσπάθεια, γιατί βλέπει ότι όλα γίνονται στη στιγμή.
Το ελάχιστο που μπορούμε να πούμε είναι ότι η πραγματική ζωή και η μάθηση παίρνουν χρόνο και προσπάθεια. Αυτό δεν το διδάσκει η τηλεόραση.