«Και είμαι πράγματι βέβαιος, πως ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις, ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα, ούτε κάτι άλλο, είτε στον ουρανό είτε στον Άδη, ούτε κανένα άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού για μας, όπως αυτή μας φανερώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού του Κυρίου μας» (Ρωμ. 8:38-39).
Ο Απόστολος Παύλος είναι απόλυτα βέβαιος για ένα πράγμα. Απόλυτα βέβαιος ότι τίποτε, κανένας και ποτέ δεν θα μπορέσουν να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού. Απόλυτα βέβαιος σημαίνει: ό,τι κι αν μου λέτε, ό,τι και αν μου εισηγείστε, ο κόσμος να γυρίσει «ανάποδα», τίποτα και κανείς δεν θα μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού. Απόλυτη σιγουριά, απόλυτη ειρήνη, ούτε ακόμα και ο θάνατος, γιατί «είτε ζώμεν είτε αποθνήσκωμεν του Κυρίου είμεθα» (Ρωμ. 14:8). Καθώς ο Χριστός είπε: «Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή. Εκείνος που πιστεύει σε μένα και αν πεθάνει θα ζήσει και κάθε ένας που ζει και εμπιστεύεται σε μένα δεν θα πεθάνει ποτέ» (Ιωάν. 11:25).
Αυτή η βεβαιότητα της αιώνιας αγάπης και πιστότητας του Θεού για κάθε άνθρωπο που εμπιστεύεται την ζωή του σ’ Αυτόν ήταν και το περιβάλλον στο οποίο ο πατέρας μου μας μεγάλωσε μέσα στην οικογένειά μας. Μία αλήθεια που είδαμε και ζήσαμε εμείς τα τέσσερα παιδιά του. Η αλήθεια πως ο Θεός «δεν θα μας αφήσει ούτε θα μας εγκαταλείψει» (Ιησούς του Ναυή 1:5) ό,τι κι αν συμβεί, είτε στο παρόν, είτε στο μέλλον, γιατί αυτή είναι η αλήθεια: ο Χριστός κατοικεί μέσα στην καρδιά μας.
Ο πατέρας μου έζησε με το Χριστό και για το Χριστό σε όλη του την ζωή. Έφηβος ακόμα, στράφηκε μετανιωμένος σε Αυτόν και είδε το Χριστό να αλλάζει και να μεταμορφώνει τη ζωή του, να την γεμίζει με την παρουσία του, την ειρήνη του και τη χαρά του. Αυτή την αναγέννηση, αυτή την μεταμόρφωση αποφάσισε να την κηρύξει σε όλους. Και το έκανε σε όλη του τη ζωή με όλη του τη δύναμη.
Ο πατέρας μου ξεχώριζε για δύο πράγματα: πρώτον αγαπούσε το Χριστό και δεύτερον αγαπούσε τους ανθρώπους. Βοηθούσε και συμπονούσε τους ανθρώπους και δεν τον ένοιαζε, ακόμα και αν ήξερε ότι μπορεί να τον εκμεταλλεύονταν. «Άνθρωποι είναι δεν πειράζει», έλεγε ο ίδιος. «Αυτό σημαίνει να είναι ο Χριστός στην καρδιά του ανθρώπου», έλεγα εγώ για τον πατέρα μου.
Ξεχώριζε επίσης γιατί ήταν ο άνθρωπος της πολλής προσευχής. Έζησε μία ζωή προσευχής. Πίστευε ότι η προσευχή είναι το μεγαλύτερο όπλο που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, γιατί κινεί τη μεγαλύτερη δύναμη στο σύμπαν που είναι ο ίδιος ο Θεός. Η προσευχή ήταν γι’ αυτόν η απόλαυση και η ανάπαυσή του, γιατί εκεί απολάμβανε την παρουσία του Θεού. Και είδε επανειλημμένα τον Θεό να απαντάει τις προσευχές του. Γιατί ο Θεός και Παντοδύναμος είναι, και Πιστός σε κάθε Του υπόσχεση. Ακόμη και τις τελευταίες ημέρες της ζωής του κατά η διάρκειά του εγκεφαλικού επεισοδίου που περνούσε, τον άκουγα να προσεύχεται και να ψιθυρίζει τα ονόματα αγαπητών εν Χριστώ αδελφών. Ακόμα και τότε συνέχιζε να προσεύχεται γι’ αυτούς. Ακόμα και σε εκείνες τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του, ο Κύριος ήταν μαζί του.
Θα μπορούσα να αναφέρω επίσης ότι ο πατέρας μου πέρασε στη Νομική Σχολή, ήταν συγγραφέας βιβλίων και δημοσιογράφος, κήρυξε σε εκκλησίες, δίδαξε σε σχολές. Γνωρίζω όμως ότι όλα αυτά τα θεωρούσε σκύβαλα για το έξοχο της γνώσεως του Χριστού (Φιλ. 3:8). Όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, δεν υπάρχει ανώτερο πράγμα στη ζωή από το να αγαπάμε το Χριστό. Ο,τιδήποτε θέλουμε, είναι στο Χριστό. Όλη η χαρά, όλη η ευφροσύνη, όλα τα μεγαλεία τα έχουμε, όταν έχουμε το Χριστό μέσα μας.
Αν τέλος κάποιος με ρωτούσε τί ήταν ο πατέρας μου για μένα, απλά και ειλικρινά θα απαντούσα: Ήταν ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσα να έχω, ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσα να ζητήσω, ο καλύτερος πατέρας για τον οποίον θα ευχαριστώ τον Θεό στο υπόλοιπο της ζωής μου. Είμαι πράγματι βέβαιος κατά τη φράση του Αποστόλου Παύλου ότι ο πατέρας μου είναι στην παρουσία Εκείνου που αγάπησε σε όλη του τη ζωή. Άλλωστε τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από τον Χριστό που μας αγάπησε αιώνια.
Γιάννης Κανταρτζής