Μάρτιος - Απρίλιος 2019
25 Μαρτίου 1821
Η θύμησή μας φορτωμένη από αναρίθμητες ιστορικές ημερομηνίες, χαραγμένες στα φύλλα τριών χιλιάδων ετών της ιστορικής μας ζωής, ας σταθεί για λίγο με στοχασμό και ευλάβεια στην 25η Μαρτίου. Η ημέρα αυτή αποτελεί ένα φωτεινό μετέωρο, μία ξεχωριστή ημέρα δύο μεγάλων εορτών.
Εδώ και 20 αιώνες αντιλάλησε στο ταπεινό σπίτι της Ναζαρέτ απ’ τη φωνή του Αρχαγγέλου, που έφερε τη χαρμόσυνη αγγελία του ουρανού προς τη γη, του Θεού προς την αγνή Μαρία: «Χαίρε Κεχαριτωμένη. Ο Κύριος μετά Σου».
Η δούλη του Θεού υποτάσσεται στην υπέροχη, τη μοναδική της κλήση. Μιλά ο ουρανός στη γη και η γη απαντά χαρούμενα στον ουρανό. Μεγαλειώδες, ασύλληπτο μυστήριο. Κι αν δούμε πιο βαθιά, θα καταλάβουμε ότι αποτελεί την εμφάνιση της θείας ευσπλαχνίας του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου.
Την ημέρα αυτή της 25ης Μαρτίου επίσης γιορτάζουμε, με σεβασμό και ιδιαίτερη υπερηφάνεια, την κήρυξη της ελληνικής επανάστασης εναντίον των Τούρκων, που για 400 χρόνια μας είχαν υποδουλώσει και ζούσαμε κάτω από τη σκλαβιά. Όταν το 1453 ακούστηκε η φοβερή κραυγή «Εάλω η Πόλις», από την ημέρα αυτή εάλω (αλώθηκε) και η ελευθερία των Ελλήνων.
Η επανάσταση του 1821 δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός της ζωής του Έλληνα. Είναι η συνέπεια πολιτιστικών, πνευματικών, κοινωνικών ζυμώσεων και εξελίξεων. Ας θυμηθούμε πώς ο στρατηγός Μακρυγιάννης χαρακτηρίζει το ξεσήκωμα εκείνο του έθνους: «Μία χούφτα απόγονοι εκείνων των παλαιών Ελλήνων, χωρίς τουφέκια και πολεμοφόδια και τα άλλα αναγκαία του πολέμου, ξεσηκωθήκαμε εναντίον μυριάδων εχθρών, μόνο με ελάχιστο οπλισμό, τις ηθικές και πνευματικές δυνάμεις που υπερέχουν των άπειρων όπλων των εχθρών».
Γνωρίζαμε ότι η ελευθερία πρέπει κάπου να στηρίζεται, από κάπου να αντλεί δύναμη και να γεννά την τόλμη και το παράτολμο. «Έτσι οι Έλληνες του 1821 βγήκαν και έσυραν το χορό της Ελευθερίας και ο γύρος του χορού άνοιξε γρήγορα και μπήκε μέσα του όλο το έθνος, από το Δούναβη ως την Κύπρο», γράφει ο μεγάλος φιλόσοφος Ι. Ν. Θεοδωρακόπουλος.
Είναι θαυμαστή η πίστη των αγωνιστών του ’21, που στηρίζουν τον δίκαιο αγώνα τους στην πίστη στον Χριστό. Αυτός είναι το στήριγμα και η βοήθειά τους.
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο μεγάλος ήρωας τονίζει στους σκλαβωμένους Έλληνες: «Αυτή η ζωή της σκλαβιάς δεν έχει αξία. Όλα, και τα παιδιά μας ακόμα, είναι στα χέρια και στη διάκριση των Τούρκων». Δύσκολα εκείνα τα χρόνια της σκλαβιάς! Χρόνια με ταπεινώσεις, αιφνίδιους θανάτους, καταστροφή περιουσιών.
Αναδείχθηκαν γενναίοι, μεγάλοι άνδρες, αληθινοί ήρωες, όσιοι, μάρτυρες και άγιοι που έπεσαν μαχόμενοι «για του Χριστού την πίστην την αγίαν και της πατρίδος την ελευθερίαν». Μέρες από μεγαλόπρεπες πράξεις των ηρώων μας ανεπανάληπτες. Πού να σταθούμε και ποιους να πρωτοθυμηθούμε!
Τον πρωτομάρτυρα Ρήγα Φερραίο που έσπειρε το σπόρο της λευτεριάς, τον συμπαθέστατο Παπαφλέσσα, τον Αθανάσιο Διάκο, τον μεγάλο οπλαρχηγό - τον Γέρο του Μοριά - Κολοκοτρώνη, τους ναυάρχους μας Ανδρέα Μιαούλη, Κωνσταντίνο Κανάρη, τις γυναίκες Μαντώ Μαυρογένους, Μπουμπουλίνα, τις γυναίκες του Ζαλόγγου, τις Μεσολογγίτισσες, της γυναίκας της Νάουσας, του ποταμού της Αράπιτσας! Προτίμησαν ένδοξο θάνατο, παρά ταπεινωτική ζωή.
Το 1821 μας άφησε ιστορικές μαρτυρίες, σαν ένα ποτάμι αίματος και δακρύων. Πώς μπορεί να ξεπληρώσει κανείς αυτό το χρέος προς τους προγόνους μας; Αν είμαστε σήμερα ελεύθεροι, το χρωστάμε στους αθάνατους, ηρωικούς προγόνους μας!
Ας διατηρήσουμε την αγάπη, μέχρι αυτοθυσίας για την πατρίδα μας, την ελευθερία και την πίστη μας στο Θεό. Αυτά τα ιδανικά να τα μεταλαμπαδεύσουμε και στα παιδιά μας. Το έχουμε υποχρέωση. Έτσι θα χαρούν και οι ήρωες, βλέποντας πως «έπιασε τόπο» ο κόπος της αγάπης τους.
Ηλιοπούλου Φωτεινή, Εκπαιδευτικός
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2019
Στην Αρχή του Καινούργιου Χρόνου
Ένας ακόμη χρόνος πέρασε στην άβυσσο του παρελθόντος, ενώ ο καινούργιος χρόνος, το 2019, ήρθε με όνειρα και σχέδια. Τον υποδέχτηκε ένας κόσμος με μεγάλη τεχνολογική άνθιση, αλλά και σοβαρά οικονομικά και ηθικά προβλήματα. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι ευχαριστημένος ούτε ειρηνικός. Ταλαιπωρείται από αβεβαιότητα, διάφορες φοβίες, αγωνία, που όλα αυτά του δημιουργούν μεγάλο άγχος. Αντιμετωπίζει δυσεπίλυτα προβλήματα ατομικά, οικογενειακά, κοινωνικά, που δημιουργούν αδιέξοδα στο νου και την καρδιά και τον οδηγούν πολλές φορές σε απόγνωση και απελπισία.
Ο Χριστός όμως ήρθε στη γη, πήρε ανθρώπινη μορφή, με σκοπό να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα προβλήματα αυτά και να του δώσει λύση στα αδιέξοδα.
Η απελπισία είναι η τραγική όψη της ζωής. Είναι η συννεφιά στον πεντακάθαρο ουρανό, δημιουργεί αδιέξοδο, οδηγεί πολλές φορές τον άνθρωπο σε αδράνεια. Ευτυχώς όμως υπάρχει και η αισιόδοξη όψη της ζωής. Είναι ο ήλιος που διαλύει τα σύννεφα. Υπάρχει διέξοδος γιατί ο Θεός μάς έχει προικίσει με ελπίδα. «Η ελπίδα είναι για την ψυχή, ό,τι είναι η αναπνοή για το σώμα», γράφει ο φιλόσοφος Γκαμπριέλ Μαρσέλ.
Ελπίδα είναι μία δύναμη ψυχική, έμφυτη από τον Θεό, που υπάρχει μέσα μας. Είναι η τάση της ψυχής να προσμένει ένα καλύτερο αύριο. Η ελπίδα είναι από τις βασικές χριστιανικές αρετές. Αποτελεί μαζί με την πίστη και την αγάπη, το τρίπτυχο των χριστιανικών αρετών. «Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη» (Α’ Κορ. 13,13).
Η ελπίδα φανερώνεται σε δύσκολες στιγμές. Ελπίζω, σημαίνει πως έχω τη βεβαιότητα ότι, όπως και να εξελίσσονται οι καταστάσεις, τίποτε δεν είναι οριστικό και σταθερό. Υπάρχει πάντα διέξοδος προς το καλύτερο.
Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως κι όταν όλα μας εγκαταλείψουν, μένει η ελπίδα. Όπου υπάρχει ελπίδα, υπάρχει και ζωή. Αποτελεί ένα ανοιχτό παράθυρο που μπαίνει ο ήλιος σ’ ένα μισοσκότεινο δωμάτιο. Ρώτησε κάποιος τον φιλόσοφο Θαλή, έναν από τους επτά σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας, ποια είναι, κατά τη γνώμη του, η πιο πιστή σύντροφος του ανθρώπου. «Η ελπίδα» απάντησε, «γιατί αυτή, κι όλα τα άλλα αν χαθούν, μένει στον ευσεβή άνθρωπο».
Η ζωή δεν έχει χρώμα, αλλά παίρνει κάθε φορά το χρώμα που της δίνει ο καθένας μας.
Το ίδιο γεγονός δίνει χαρά στον ένα, λύπη στον άλλο. Εκείνος που έχει την ελπίδα του στον Θεό, πιστεύει ότι η ζωή, παρά τις δυσκολίες της, έχει ομορφιά, νόημα και μεγάλη αξία. Η ελπίδα βρίσκεται σε όλη την πληρότητά της, όταν έχουμε πλήρη γνώση της άσχημης καταστάσεώς μας. Αυτή μας δίνει τη δύναμη να υπερνικούμε κάθε δυσκολία.
Πολλοί στηρίζουν τις ελπίδες τους σε απατηλά στηρίγματα. Γρήγορα όμως διαπιστώνουν πως η ελπίδα τους ήταν ουτοπία. Ο καταναλωτισμός και ο ευδαιμονισμός αδειάζουν την ψυχή και ικανοποιούν μόνον το σώμα. Οι Αρχαίοι Έλληνες θεοποίησαν την ελπίδα σαν κόρη του Δία και της Πίστης και αδελφή της Τύχης και της Ειρήνης. Έτσι τόνιζαν το ζωντανό σύνδεσμο της ελπίδας με τη θεότητα, με την πίστη και την αιφνίδια και απροσδόκητη τροπή στο καλύτερο των ανθρωπίνων πραγμάτων, που διασκορπίζει από την ψυχή μας τα σύννεφα της βαριάς απελπισίας.
Κάθε χρόνος είναι ένα καινούργιο όραμα δημιουργίας, που πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε με δέος και ευθύνη. Εύχομαι οι δώδεκα μήνες που μας προσφέρει το 2019, να υφαίνονται πάνω στον αργαλειό της ελπίδας.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2019
Σιατίστης Παύλος: “Θέλω να προκαλέσω όσους ευθύνονται για την σύγχρονη γενοκτονία των εκτρώσεων''
Με αφορμή την πρόσφατη εκδημία του αγαπητού Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο που φανερώνει παράλληλα τον ακέραιο χαρακτήρα του, που έλεγε «τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη».
Πριν αρκετά χρόνια μετά από μια μεγάλη γιορτή ένα νέο ζευγάρι με κάλεσαν στο σπίτι τους για καφέ. Το ζευγάρι είχε τότε δυό παιδιά. Καθισμένοι στο όμορφο μπαλκόνι του σπιτιού η νεαρή σύζυγος με ερωτά, για λογαριασμό κάποιας φίλης της, όπως μου είπε, ποια είναι η θέση της Εκκλησίας για τις εκτρώσεις.
Της είπα ότι για να καταλάβει την θέση της Εκκλησίας πρέπει να απαντήσει σ᾽ ένα ερώτημα. Το έμβρυο που έχει συλληφθεί στην μήτρα μιάς γυναίκας τι ανθρωπολογική ταυτότητα έχει;
Είναι πλήρης άνθρωπος που εξελίσσεται, ή είναι ένα ανθρωποειδές που περιμένει τον ήλιο ή τον αέρα για να λάβει υπόσταση, να γίνει πλήρης άνθρωπος;
Της εξήγησα ότι η Εκκλησία λέγει ότι είναι πλήρης άνθρωπος εξ άκρας συλλήψεως.
Γι᾽ αυτό θεωρεί ότι η έκτρωση είναι καταστροφή της ζωής. Είναι έγκλημα και μάλιστα ειδεχθές, γιατί στρέφεται εναντίον του πιο αθώου και του πιο ανυπεράσπιστου πλάσματος στον κόσμο. Η συζήτησή μας τελείωσε εκεί.
Πέρασαν δύο χρόνια από τότε και την ίδια μέρα και γιορτή δέχθηκα πάλι την ίδια πρόσκληση από τα ίδια πρόσωπα και την αποδέχθηκα.
Καθώς ετοιμαζόταν ο καφές, για να μην είναι μόνη η σύζυγος, καθίσαμε στην αρχή στην κουζίνα. Αλλά εκεί κυκλοφορούσε και ένας μπόμπιρας, ένα μικρό παιδάκι που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του.
Επεχείρησα να χαΐδέψω το κεφαλάκι του, όταν ακούω την μητέρα του να μου λέγει: «Αν αυτός ζει το οφείλει σε σας» και μου αποκάλυψε ότι το προ δύο ετών ερώτημα αφορούσε την ίδια.
Επάνω στο τραπέζι βρισκόταν ένα μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού. Είπα λοιπόν στην μητέρα δείχνοντάς το: «πάρτο και σφάχτο».
Η μητέρα αντέδρασε σαν να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Τι κουβέντα μου λέγει είναι αυτή που είπατε; Γιατί, σου φαίνεται φρικτή, της απάντησα.
Μα σοβαρολογείτε, πάτερ! Ναί, της είπα, σοβαρολογώ, γιατί θέλω τώρα να καταλάβεις καλά αυτό που θα έκανες τότε. Βλέπεις τώρα μπροστά σου αυτό που θα έκανες τότε;
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2019
Τρεις Ιεράρχες: Οι αντιεξουσιαστές!
Τρεις Ιεράρχες: Σήμερα που η εποχή μας χαρακτηρίζεται από τόσο έντονη κοινωνική αδικία, που καθένας νοιώθει «το δίκαιο να τον πνίγει» και είναι στα όρια να πάρει «το νόμο στα χέρια του».
Σήμερα, λοιπόν, τί θα μπορούσαν να πουν στους ανθρώπους αυτούς της σημερινής εποχής, τρία γεροντάκια που έζησαν τόσο παλιά;
Θα έλεγα ότι οι τρεις Ιεράρχες είναι τα πιο κατάλληλα και επίκαιρα πρόσωπα για τους ανθρώπους της σημερινής εποχής. Γιατί, χωρίς υπερβολή, ανήκουν στον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό χώρο»! Ναι. Αντιτάχθηκαν με την κακώς νοούμενη εξουσία και δεν δίστασαν να τα βάλουν με τους ισχυρούς της εποχής τους. Για να θυμηθούμε:
Ο Μέγας Βασίλειος αντιμέτωπος με τον αυταρχικό έπαρχο Μόδεστο που «απειλούσε θεούς και δαίμονες» για να αρέσει στον αιρετικό αυτοκράτορά του Ουάλη.
Ο Ιερός Χρυσόστομος αντιμέτωπος με την ματαιόδοξη αυτοκράτειρα Ευδοξία και τις μηχανορραφίες της για να τον εξοντώσει.
Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος αντιμέτωπος με τους πληρωμένους εγκληματίες που ήθελαν να του κλείσουν το στόμα.
Κι αυτά γιατί ενοχλούσε το κήρυγμά τους, έλεγχε η ακεραιότητα του ήθους τους…
Προσπάθησαν να τους εξαγοράσουν, δεν πουλήθηκαν. Τους απείλησαν, δεν φοβήθηκαν. Τους κακοποίησαν, δεν λύγισαν! Αλλά κι ο αγώνας τους ήταν ευγενής. Δεν πήραν τα καδρόνια στα χέρια, δεν έκαναν καταστροφές, δεν επιδόθηκαν σε «πλιάτσικο», δεν φορούσαν κουκούλες! Έκαναν τον αγώνα τους επώνυμα και όχι ως «γνωστοί άγνωστοι».Το μυστικό τους; Κοινό και για τους τρεις: Η ζωντανή σχέση τους με τον Χριστό και την Εκκλησία. Από κει αντλούσαν θάρρος, δύναμη, σταθερότητα, διάκριση. Η σχέση τους με τον Κύριο, άνοιγε τους ορίζοντές τους και μπορούσαν να διακρίνουν και να κρίνουν σωστά τα ανθρώπινα πράγματα, όπως το είπε ο Κύριος: «και γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιω. 8, 32) ενώ διαβεβαίωνε ότι «εγώ ειμί η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιω. 14, 6). Η σχέση με το Χριστό είναι σχέση με την Αλήθεια και σχέση με την μοναδική προϋπόθεση να είναι κανείς ελεύθερος!
Ας μη μας διαφεύγει ότι υπάρχουν χώροι, «κέντρα αποφάσεων», αντιλήψεις, που δεν θέλουν να έχουμε σχέση με το Θεό και την Εκκλησία του. Ειδικά, μάλιστα, δεν θέλουν για τους νέους να έχουν αυτή τη σχέση. Διότι δεν θέλουν να είμαστε ελεύθεροι. Φοβούνται τους ελεύθερους νέους, γιατί δεν θα είναι «διαχειρίσιμοι»!
Να παραμείνουμε ενωμένοι με τον Κύριο και την Εκκλησία του! Για να παραμείνουμε ελεύθεροι, αλύγιστοι, ανυποχώρητοι, ασυμβίβαστοι και σταθεροί στις αρχές μας. Για να έχει νόημα και να είναι όμορφος και αποτελεσματικός ο αγώνας μας. Όπως οι τρεις Ιεράρχες…
π. Βασίλειος
Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr/theologikos-logos-diafora/treis-ierarches-oi-antiexousiastes/
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2019
Τα Άγια Θεοφάνεια
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Λαμπρά είναι η σημερινή ημέρα. Τελειώνει το Δωδεκαήμερο, κλείνει ο κύκλος των εορτών που έχει κέντρο τη Γέννησι του Χριστού. Είδαμε τον Κύριο βρέφος, τον είδαμε νήπιο οκτώ ημερών να περιτέμνεται, και σήμερα τον βλέπουμε τέλειον άνδρα να βαπτίζεται στα ρείθρα του Ιορδάνου. Ανοίγουν οι ουρανοί κι ακούγεται η φωνή του Πατρός: «Ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» (Ματθ. 3,17).
Αυτά πιστεύουμε οι Χριστιανοί. Στον κόσμο όμως υπάρχει απιστία. Και μερικοί, εκμεταλλευόμενοι ένα κενό που νομίζουν πως βρήκαν στα Ευαγγέλια, την απουσία δηλαδή πληροφοριών από την παιδική μέχρι την ώριμη ηλικία του Χριστού, όταν βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη, λένε: Που ήταν ο Χριστός από τα δώδεκα μέχρι τα τριάντα του χρόνια; Και πλάθοντας μύθους με τη νοσηρά φαντασία τους, λένε πως ο Χριστός δεν ήταν στην Παλαιστίνη, αλλά πήγε στις Ινδίες, κι εκεί διδάχθηκε όσα έκανε κατόπιν. Έτσι λένε, για να μειώσουν το θεανδρικό του πρόσωπο. Τί απαντούμε;
Δεν υπάρχει κενό. Τα Ευαγγέλια λένε καθαρά, ότι κατά το επίμαχο αυτό διάστημα ο Χριστός έζησε ως παιδί μιας φτωχής πολυτέκνου οικογενείας, του ξυλουργού Ιωσήφ, κι ότι εργαζόταν στο ξυλουργείο για τον επιούσιο άρτο (βλ. Ματθ. 13,55, Μαρκ. 6,3). Εργάτης ήταν και γνήσιος φίλος των εργαζομένων. Τα χέρια του, που ευλόγησαν τους πέντε άρτους και θεράπευσαν αρρώστους και θώπευσαν τα κεφάλια αθώων παιδιών και τέλος καρφώθηκαν στο σταυρό, ήταν χέρια εργάτου. Ένας Βιεννέζος ζωγράφος τον ζωγράφισε στο ξυλουργείο κοντά στον δίκαιο Ιωσήφ, με το πριόνι στο χέρι, και δίπλα η Παναγία να γνέθη με τη ρόκα. Η εικόνα αυτή θα έπρεπε να κοσμή όλα τα εργατικά κέντρα.
Απόδειξις ότι ο Χριστός δεν έλειψε από τη Ναζαρέτ είνε και η ονομασία «Ναζωραίος» που του έδωσαν οι εχθροί του όταν τον σταύρωσαν (Ιω. 18,5,7· 19,19). Ισχυρότερη όμως απόδειξι είνε αυτά που έλεγαν οι συγχωριανοί του όταν εκείνος άρχισε να διδάσκη και να θαυματουργή: «Πως ούτος γράμματα οίδε μη μεμαθηκώς;» (Ιω. 7,15). Απορούσαν πως ξέρει γράμματα, αφού δεν πήγε σχολείο· διότι ήξεραν τη ζωή του. Όπως για μένα, αν πάτε στο χωριό μου και ρωτήσετε, τα ξέρουν όλα και θα σας τα πούν· εξ αιτίας μου έμαθαν και τη Φλώρινα. Ποιος άλλος λοιπόν γνωρίζει τη ζωή του Χριστού όσο οι πατριώτες του; Αν είχε λείψει, θα το ήξεραν πρώτοι αυτοί. Οι Ναζαρηνοί είνε μάρτυρες, ότι ο Χριστός δεν εκπαιδεύθηκε σε καμμιά σχολή. Σ’ αυτόν, όπως λέει η Γραφή, «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ. 2,9· βλ. και 1,19).