Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2019

OΛA ΔYNATA ME THN ΠPOΣEYXH

Το Πνευματικό Χάδι της Προσευχής

Κάθε φορά που ο Γέροντας Πορφύριος μιλούσε για την προσευχή, αντιλαμβανόμουν ότι δεν εννοούσε μια προσπάθεια επιδερμική και αποσπασματική, αλλά βαθιά και διαρκή. Κάποτε, αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα του παιδιού μιας γνωστής στο Γέροντα και σε μένα μητέρας, η οποία μού ζήτησε να τον ρωτήσω σχετικά, μου είπε:

Το παιδί είναι καλό, δεν το θέλει αυτό που κάνει, αλλά αναγκάζεται, είναι δεμένο από κάτι. Δεν διορθώνεται με τη λογική, δεν μπορείς να το πείσεις με συμβουλές, ούτε να το αναγκάσεις με απειλές. Αυτό θα κάνει τα αντίθετα. Μπορεί να γίνει χειρότερα, μπορεί να μείνει έτσι, μπορεί και να απαλλαγεί απ’ αυτό. Για να απαλλαγεί, πρέπει να αγιασθεί η μητέρα του. Για να ελευθερωθεί, θέλει κοντά του έναν άγιο άνθρωπο, με πολλή αγάπη, που δε θα του κάνει διδασκαλία, ούτε θα το φοβερίζει, αλλά θα ζει με αγιότητα, και το παιδί που θα τον βλέπει, θα ζηλέψει και θα τον μιμηθεί. Προ πάντων, το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής. Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής. Όταν πάει να το χαϊδέψει χωρίς προσευχή, το παιδί κάνει έτσι (απλώνει βίαια τα χέρια και απωθεί την μητέρα). Όταν όμως, χωρίς να το χαϊδέψει, κάνει μυστικά για το παιδί της θερμή προσευχή, τότε αυτό αισθάνεται στην ψυχή του ένα ανεξήγητο, για εκείνο, πνευματικό χάδι, που το ελκύει προς την μητέρα του. Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα. Να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς τον Χριστό, ν’ αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της.

(Γέροντος Πορφυρίου,

Η ευθύνη των γονέων για την ανατροφή των παιδιών, σελ. 75, 76)