Ιούλιος - Αύγουστος 2015
– Μπορώ μαμά να πάω με το Νίκο στο πανηγύρι; Θέλω να ανέβω στ’ αλογάκια, είπε ο δεκάχρονος Στέφανος ικετευτικά.
– Όχι, δε μπορείς, απάντησε η μητέρα κοφτά.
– Μα υποσχέθηκα στο Νίκο να πάω μαζί του, ξαναείπε ο Στέφανος.
– Λυπάμαι, αλλά δεν έπρεπε να του υποσχεθείς τίποτα πριν με ρωτήσεις. Τώρα να πας να του πεις ότι δεν σου το επιτρέπω, είπε η μητέρα του αυστηρά.
– Μα γιατί; Ποιος είναι ο λόγος που δεν μπορώ να πάω, είπε ο Στέφανος χτυπώντας το πόδι του καταγής.
– Για δύο λόγους, απάντησε ήρεμα η μητέρα του. Ήσουν άρρωστος και ακόμα δεν είσαι καλά και γιατί δεν εμπιστεύομαι εκείνο το παιχνίδι με τα αλογάκια. Μου φαίνεται πολύ φθαρμένο κι έτοιμο να διαλυθεί.
– Εσένα σου φαίνεται έτσι μαμά. Το παιχνίδι είναι πολύ διασκεδαστικό και νοιώθω μια χαρά. Δεν πονάω πουθενά, αλήθεια σου λέω, συνέχισε να επιμένει ο Στέφανος.
– Σταμάτα να επιμένεις και πήγαινε να μελετήσεις το πιάνο σου, πρόσταξε η μητέρα του σε αυστηρό τόνο.
Ο Στέφανος πήγε στο πιάνο, όμως το μυαλό του ήταν στο πανηγύρι. Από καιρό σχεδίαζαν με το φίλο του να ανέβουν στα αλογάκια και μάζευαν το χαρτζιλίκι τους. Όταν σε κάποια στιγμή βεβαιώθηκε ότι η μητέρα του ήταν απασχολημένη, βγήκε αθόρυβα για να συναντήσει το Νίκο.
– Η μαμά μου δε μου δίνει την άδεια, του είπε στενοχωρημένος.
– Έλα καημένε και η δικιά μου η μαμά δε με αφήνει, αλλά εγώ θα βρω τον τρόπο να ξεφύγω. Μη φοβάσαι, θα γυρίσουμε γρήγορα κι όλα θα πάνε καλά.
Ο Νίκος συνέχισε να επιμένει, ώσπου ο Στέφανος υποχώρησε. Έτσι όταν βεβαιώθηκε ότι η μητέρα του δεν τους έβλεπε είπε χαμηλόφωνα:
– Εντάξει, θα έρθω, όμως για μια γύρα και θα γυρίσω γρήγορα πριν η μαμά μου αντιληφθεί την απουσία μου.
– Αυτός είσαι! Είπε ο Νίκος και του έσφιξε το χέρι.
Τα δυο αγόρια έτρεξαν στην αλάνα όπου ήταν το παιχνίδι. Η μουσική και τα πολύχρωμα αλογάκια που πήγαιναν γύρω-γύρω τους ενθουσίασαν. Αγόρασαν τα εισιτήρια και μόλις σταμάτησαν τα αλογάκια ανέβηκαν. Ήταν πολύ διασκεδαστικό και έτσι αποφάσισαν να το δευτερώσουν και να το τριτώσουν. Σε κάποια στιγμή όμως τα αλογάκια άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν σαν τρελά και ο μύλος να γυρίζει όλο και πιο γρήγορα. Η μηχανή έτριζε και η μουσική έχανε το ρυθμό της. Ο υπεύθυνος πανικοβλημένος, μάταια προσπαθούσε να σταματήσει την κίνηση του μύλου.
Έντρομος τότε ο Στέφανος φώναξε: «Ζαλίζομαι, ανακατεύομαι. Σταματήστε το! Σταματήστε το»! Κανένας όμως δε μπορούσε να σταματήσει το μύλο. Τα παιδιά κρατούσαν σφιχτά τα σχοινιά και τσίριζαν. Ξαφνικά ακούστηκε ένας τρομερός κρότος και ο μύλος διαλύθηκε! Ο Στέφανος πετάχτηκε μακριά και σωριάστηκε πάνω στα χαλίκια και ο Νίκος βρέθηκε πεσμένος στην άλλη μεριά του μύλου. Ανάμεσα από συντρίμμια μάζεψαν όλα τα παιδιά, που αμέριμνα διασκέδαζαν. Όλα ήταν τραυματισμένα και, όταν ήρθε το ασθενοφόρο, τα μετέφερε στο νοσοκομείο.
Οι δυο μητέρες, όταν έμαθαν τι έγινε, έτρεξαν στο νοσοκομείο. Δυσκολεύτηκαν εκεί να αναγνωρίσουν το Στέφανο και το Νίκο, γιατί παντού ήταν χτυπημένοι και φασκιωμένοι. Δεν χρειάζεται να σας πω πόσο μετάνιωσε ο Στέφανος που δεν άκουσε τη μητέρα του και παρασύρθηκε από το Νίκο.
Ύστερα από ανακρίσεις, διαπιστώθηκε ότι το συγκεκριμένο εκείνο παιχνίδι με τα αλογάκια λειτουργούσε χωρίς άδεια και ο υπεύθυνος που συνελήφθη δεν ήξερε να το χειρίζεται. Η μητέρα του Στέφανου λοιπόν είχε δίκιο και αν ο Στέφανος την άκουγε δεν πάθαινε ό,τι έπαθε. Στα Λόγια του Θεού, που μας προστατεύουν διαβάζουμε : «Παιδιά μου, μην αφήνετε κανέναν να σας παρασύρει. Όποιος πράττει το σωστό, αυτός είναι δίκαιος, όπως ακριβώς ο Χριστός είναι δίκαιος» (Α΄ Ιωάννου 3,7).
