Μάιος - Ιούνιος 2020
Καλλιέργεια Ολοκληρωμένου Προσώπου
Στον Ελεύθερο Χρόνο
Για πολλούς παιδαγωγούς η αγάπη προς το παιδί αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο, ώστε να ξεκινήσει να μαθαίνει και να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του. Μέσα στο κλίμα της εν Χριστώ αγάπης και ενθάρρυνσης της προσπάθειας ο Άγιος Νεκτάριος, «ο άγιος της αγάπης» εντόπισε την αρμονική σχέση σώματος και ψυχής, διότι η άσκηση του σώματος αφορά και την καλλιέργεια της ψυχής, πλάθοντας έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα. Αν από μικροί μαθαίνουμε να μην ικανοποιούμε τον εγωισμό μας, αλλά αντίθετα να χαιρόμαστε στην άθληση και στο παιχνίδι την παρουσία του άλλου, τον συναγωνισμό και την συνέργεια, θα μάθουμε πάντα να αγαπάμε τον άνθρωπο, να σεβόμαστε το πλάσμα, την εικόνα του Θεού.
Αντιλαμβανόμενοι ότι τα παιδιά μένουν στο σπίτι με τους γονείς περισσότερες ώρες, λόγω των περιοριστικών μέτρων και λόγω καλοκαιριού, οφείλουμε να σκεφτούμε τι χρειάζονται περισσότερο. Χρειάζονται περισσότερα εκπαιδευτικά παιχνίδια στον υπολογιστή και δραστηριότητες ή περισσότερη άσκηση και καλλιέργεια διαπροσωπικών σχέσεων;
Ο ελεύθερος χρόνος ξεκουράζει, ψυχαγωγεί και δίνει πληρότητα στον άνθρωπο, δεν σημαίνει σκόρπισμα του χρόνου. Κατά τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών διαφαίνονται οι αξίες τους και οι αρετές τους, ενώ συγχρόνως αποκαλύπτονται οι δυσκολίες και αδυναμίες τους. Για αυτό οι γονείς μαζί με τα παιδιά, με αγάπη και ελευθερία, σχεδιάζουν αυτόν τον πολύτιμο χρόνο. Ο άγιος Νεκτάριος συμβουλεύει σώμα και ψυχή να αναπτύσσουν τις δυνάμεις τους συμμετρικά, οι αθλητικές δραστηριότητες και το παιχνίδι είναι ο καλύτερος τρόπος ανάπτυξης.
(Χρυσή Ντουρανίδου, «Ο άγιος Νεκτάριος ως παιδαγωγός», σελ 239)
Μάιος - Ιούνιος 2020
Πώς μας Βλέπουν τα Παιδιά μας
Τα παιδιά μας είναι οι δίκαιοι κριτές μας. Όταν τους ζητήσουμε να εκφραστούν με ειλικρίνεια για το πώς μας βλέπουν, θα πουν την αλήθεια. Γι’ αυτό, σαν σοφοί γονείς, θα πρέπει να προσέξουμε τι πιστεύουν τα παιδιά μας.
Τα παιδιά πιστεύουν ότι οι γονείς τους δεν είναι ειλικρινείς απέναντί τους και στο περιβάλλον τους. Άλλα συμβουλεύουν στα παιδιά να κάνουν και άλλα οι ίδιοι κάνουν. Όταν αποδειχθεί ότι κάποιος γονιός έχει κάνει κάποιο λάθος, ποτέ δεν το παραδέχεται, ενώ απαιτεί από το παιδί του να παραδεχτεί το λάθος του.
Πολλές φορές οι γονείς υπόσχονται κάτι στα παιδιά τους και δεν το κάνουν, είτε γιατί δεν το υποσχέθηκαν ειλικρινά, είτε γιατί το ξέχασαν. Οι γονείς πολλές φορές τιμωρούν τα παιδιά τους άδικα και για το παραμικρό. Όταν ιδιαίτερα είναι θυμωμένοι με κάτι άλλο, ξεσπούν στα παιδιά τους και τα τιμωρούν αδικαιολόγητα. Αυτό πληγώνει τα παιδιά γιατί, ενώ καταλαβαίνουν την αδικία που τους γίνεται, δεν μπορούν να αντιδράσουν και να βρουν το δίκιο τους.
Τα παιδιά επίσης, δίκαια παραπονιούνται ότι, ενώ οι γονείς τα συμβουλεύουν ότι τα χρήματα δεν είναι η πρώτη μεγάλη αξία της ζωής, αυτοί οι ίδιοι με τη διαγωγή τους δείχνουν ότι η πρώτη αξία είναι το χρήμα. Σε πολλές περιπτώσεις που οι γονείς συμβουλεύουν τα παιδιά τους να μην κουτσομπολεύουν τους άλλους, οι ίδιοι κουτσομπολεύουν χειρότερα. Το χειρότερο όμως απ’ όλα είναι ότι οι γονείς δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να παίρνουν αποφάσεις για τη δική τους παιδική ζωή, ούτε να κρατάνε κάποιο μυστικό. Πάντοτε και για όλα θέλουν να τα ελέγχουν, βάζοντας στο νου τους το κακό.
Οι παραπάνω αλήθειες έχουν προκύψει από ερωτήσεις που έχουν γίνει σε πολλά παιδιά. Οι σοφοί γονείς προσέχουν τις παρατηρήσεις αυτές των παιδιών και διορθώνονται. Ιδιαίτερα οι Χριστιανοί γονείς πρέπει να είναι πάντοτε ειλικρινείς και καθαροί με τα παιδιά τους. Τα παιδιά μας δεν απαιτούν να είμαστε άγιοι και αναμάρτητοι, αλλά να είμαστε τίμιοι και ειλικρινείς μαζί τους και με το περιβάλλον μας.
Ο Κύριος μας κάλεσε σε μια ζωή αγία και καθαρή, σε μια ζωή ανοιχτή, φανερή και ίδια σε όλες τις περιπτώσεις. Η επιθυμία και η προσευχή του Χριστιανού γονιού πρέπει να είναι: «Δοκίμασον με, Θεέ και γνώρισον την καρδίαν μου, εξέτασόν με και μάθε τους στοχασμούς μου και είδε αν υπάρχη εν εμοί οδός ανομίας και οδήγησον με εις την οδόν την αιώνιον» (Ψαλμός 139:23,24).
Μιχάλης Κανταρτζής
Μάρτιος - Απρίλιος 2020
Τα Παντρεμένα Παιδιά Μας
Ο Θεός θέσπισε το γάμο όταν έκανε ένα άντρα και μια γυναίκα και τους ένωσε και τους ευλόγησε να ζούνε μαζί Του ευτυχισμένοι. Από την αρχή της δημιουργίας, η Αγία Γραφή ορίζει τη σχέση των γονιών στα παντρεμένα παιδιά μας με τα παρακάτω λόγια: «Δια τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού και θέλει προσκολληθεί εις την γυναίκα αυτού και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκαν μίαν» (Γεν. 2:24).
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα παιδιά εγκαταλείπουν μια για πάντα τους γονείς ή αδιαφορούν γι’ αυτούς και τους παραμελούν. Σημαίνει ότι το καινούργιο αντρόγυνο έχει κάνει δική του οικογένεια και από εδώ και μπρος θα ζουν μαζί και όχι κάτω από την προστασία των γονιών, ιδιαίτερα όταν αυτή δεν είναι επιθυμητή, ούτε αναγκαία.
Από την άλλη πλευρά, οι γονείς θα πρέπει να καταλάβουν ότι τα παιδιά τους δεν είναι πια μικρά για να χρειάζονται την συνεχή φροντίδα τους, όπως στα παιδικά τους και εφηβικά τους χρόνια. Η δυσκολία των γονιών να αποτραβηχτούν από τα παιδιά τους βρίσκεται στις φιλοδοξίες τους. Οι γονείς έκαναν όνειρα να δούνε τα παιδιά τους όπως αυτοί ήθελαν και όχι όπως τα παιδιά τους τώρα θέλουν. Δεν μπορούν να συλλάβουν, πως η χαϊδεμένη κόρη τους ή ο κανακάρης μοναχογιός τους θα ζει μακριά από αυτούς. Πίστευαν και συνεχίζουν να πιστεύουν, ότι το παιδί τους είναι αδύνατο να τα καταφέρει μόνο του χωρίς τη δική τους βοήθεια για να κάνει βέβαια αυτό που οι ίδιοι οι γονείς έχουν ονειρευτεί. Έτσι, είναι αδύνατον να συλλάβουν ότι το παιδί τους θα μπορεί να ζήσει ευτυχισμένο μακριά από αυτούς με ένα καινούργιο τρόπο ζωής, που αν και δεν θα έχει όλα τα χαϊδέματα των γονιών του, είναι όμως αυτό που θα το γεμίζει και θα το ευχαριστεί.
Στην Αγία Γραφή, στην οποία βρίσκεται η αλήθεια για το κάθε θέμα της ζωής, βλέπουμε τους γονείς να παίζουν ρόλο συμβουλευτικό στα παιδιά τους και όχι να προσπαθούν αυτοί να κατευθύνουν τη ζωή τους. Πρώτα λέει στους γονείς ο Κύριος «να διδάσκουν τα παιδιά τους από τη μικρή τους ηλικία τον δρόμο του Θεού και αυτά δεν θα απομακρυνθούν ούτε όταν γεράσουν» (Παροιμ. 22:6). Η σωστή ζωή που έχει το φόβο του Κυρίου, είναι η μεγαλύτερη σοφία που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας για να ζήσουν όπως πρέπει.
Όταν τα παιδιά παντρευτούν, η θέση μας στην οικογένειά τους είναι θέση σοφού συμβούλου, χωρίς την απαίτηση η συμβουλή μας να γίνει αποδεκτή από αυτά. Ο σοφός Χριστιανός γονιός δεν ανακατεύεται στη ζωή των παντρεμένων παιδιών τους. Αυτό που οι γονείς νομίζουν ότι είναι σωστό, το λένε στα παιδιά τους συμβουλευτικά. Όταν δεν το δέχονται, τότε το λένε μόνον στον Θεό. Στο Θεό προσεύχονται νύχτα και μέρα σαν τον σοφό Ιώβ (Ιώβ 1:1-5) και ο Θεός μετά ξέρει πώς να μιλήσει στα παιδιά Του.
Μιχάλης Κανταρτζής
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2020
Η Ιστορία Μιας Έκτρωσης Που Δεν Έγινε
(Irina Roxana IONESCU)
Γράφω από τη θέση μιας μητέρας που έπρεπε να διαλέξει και διάλεξε σωστά. Και αυτό υπό τις συνθήκες που είχα εγώ η ίδια δημιουργήσει, κάνοντας ό,τι χειρότερο μπορούσα για να φθάσω σε μια αξιοθρήνητη κατάσταση.
Ήμουν έγκυος στην 11η εβδομάδα όταν το ανακάλυψα. Επειδή έπασχα από μανιοκαταθλιπτική ψύχωση έπαιρνα δύο δυνατά τοξικά φάρμακα (το Fluanxol και την Carbamazepine). Δεν ήθελα σε καμιά περίπτωση να κάνω παιδί με τον άνδρα που είχα κοιμηθεί σαν από απόγνωση και τον οποίο δεν τον ήθελα δίπλα μου.
Σκεφτόμουν ότι ίσως η θεραπεία που έκανα θα λειτουργούσε από μόνη της ως αντισυλληπτικό. Και να που βρέθηκα έγκυος, με τον κίνδυνο να γεννήσω ένα ανάπηρο παιδί. (Το Carbamazepine που έπαιρνα τους τρεις πρώτους μήνες μπορεί να προκαλέσει βλάβη στη σπονδυλική στήλη του παιδιού.) Ήμουν υπό μεγάλη πίεση. Η γυναικολόγος μου είπε να κάνω αποβολή όσο πιο γρήγορα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα φάρμακα που πήρα και τη ψυχική μου κατάσταση. Η μητέρα μου με πίεζε κατατρομαγμένη για το τι μπορεί να επακολουθήσει, ο πατέρας του παιδιού το ίδιο. Όμως η εναλλακτική λύση –η έκτρωση– με τρόμαζε ακόμη πιο πολύ: θα γινόμουν δολοφόνος του ίδιου του παιδιού μου, στερώντας του το πιο θεμελιώδες δικαίωμα μιας ανθρώπινης ύπαρξης, το δικαίωμα να ζήσει.
Μόλις έμαθα ότι είμαι έγκυος, έτυχε να δω στη τηλεόραση μια εκπομπή που αναφερόταν σε παιδιά με σοβαρές αναπηρίες. Άλλα είχαν σύνδρομο Down, άλλα είχαν γεννηθεί χωρίς χέρια ή πόδια, αλλά έδειχναν ευτυχισμένα που οι γονείς τους διάλεξαν για αυτά τη ζωή.
Δεν είχε σημασία που εγώ ήμουν άρρωστη, ανύπανδρη, άνεργη και με τη σκοτεινή προοπτική να γεννήσω ένα παιδί ανάπηρο.
Το παιδί που βρισκόταν στη κοιλιά μου θα διάλεγε τη ζωή ……
Γι’ αυτό ήταν η μοναδική ευκαιρία να δει το φως της ημέρας. Η γενετική το έχει αποδείξει προ πολλού: είμαστε μοναδικοί και ανεπανάληπτοι. Έτσι, παλεύοντας πρώτα με τις φοβίες μου και τα αρνητικά μου συναισθήματα, αποφάσισα να αφεθώ στο έλεος και τη συγχώρεση του Ιησού Χριστού και της Παναγίας, στην οποία προσευχόμουν ακατάπαυστα να μην πέσουν οι αμαρτίες πάνω στο παιδί μου και να γεννηθεί υγιές.
Αν και δεν επιθυμούσα να γίνω μητέρα, από τη στιγμή που αποφάσισα να απορρίψω τη τρομακτική εναλλακτική λύση της έκτρωσης, αισθανόμουν μέσα μου ψυχική ειρήνη και ψυχική δύναμη.
Αν και μέχρι τους εννέα μήνες δεν ήταν καθόλου εύκολα (έβγαλα ένα φρονιμίτη που με πονούσε τρομερά, πέρασα δύο ιώσεις και μια βαριά γρίπη τον έβδομο μήνα, ενώ τον τελευταίο μήνα είχα τα πόδια υπερβολικά πρησμένα και ανεβασμένη τη πίεση), ωστόσο χωρίς να πάρω κάποιο φάρμακο από αυτά που έπαιρνα για τα νεύρα, η ψυχική μου κατάσταση ήταν σταθερή.
Τελικά γέννησα τον Ιανουάριο του 2004. Ο γιατρός που με είχε μαλώσει επειδή ήθελα να γεννήσω παρά τα προβλήματά μου, ανακοίνωσε πρώτα στους γονείς μου ότι είχαν μια υγιέστατη εγγονή που ζύγιζε 3,900kg.
Είδα την κόρη μου Ιωάννα την επομένη ημέρα και νόμιζα ότι ονειρεύομαι. Και όλα αυτά, επειδή από μια στιγμή και μετά χρησιμοποίησα την ελευθερία του να διαλέξω, σεβόμενη την ελευθερία μιας ανθρώπινης ύπαρξης.
(Περιοδικό Lumea Creditei, Νοέμβριος 2008)
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2019
Καθήκοντα Γονέων
Ο Απ. Παύλος απευθυνόμενος προς τους γονείς λέει: «Εκτρέφετε αυτά (τα τέκνα) εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφεσ. 6:4) και τους προτρέπει να διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους, όπως αρμόζει σε χριστιανούς. Όλοι οι χριστιανοί στο άγιο βάπτισμα αναγεννήθηκαν στην νέα, αγία χριστιανική ζωή και υποσχέθηκαν να υπηρετούν και να ευαρεστούν τον Κύριο με πίστη και συνέπεια. Αλλά για να μη διαφθαρούν οι βαπτισμένοι και πέσουν στην άθλια κατάσταση της αμαρτίας, και εφαρμοσθεί σ’ αυτούς η παροιμία, «κύων επιστρέψας επί το ίδιον εξέραμα, και, ύς λουσαμένη εις κυλισμόν βορβόρου» - «σκυλί που γύρισε στο ξέρασμά του και χοίρος, που αφού λουστεί και καθαριστεί, κυλιέται πάλι μέσα στο βούρκο» (Β’ Πέτρ. 2:22), χρειάζεται η καλή αγωγή των παιδιών, όσο ακόμη είναι μικρά. Καλή αγωγή, από ενωρίς, για να προλάβει κανείς τον κατήφορο. Με πολύ πόνο βλέπουμε να καταστρέφονται πολλά παιδιά στο άνθος της νεότητάς τους. Και η καταστροφή αυτή έχει σαν αιτία πολλές φορές την αδιαφορία των γονέων.
Πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους να μάθουν καλές τέχνες που θα τους εξυπηρετήσουν σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή. Άλλοι πάλι έχουν καημό να μάθουν ξένες γλώσσες και για τον σκοπό αυτό ξοδεύουν πολλά χρήματα. Για την χριστιανική ανατροφή των παιδιών τους όμως κανένα ενδιαφέρον, καμία μέριμνα. Τέτοιοι γονείς γεννούν παιδιά για την πρόσκαιρη ζωή μόνο και τους κλείνουν την πόρτα της αιωνιότητας
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ομιλώντας για τους αδιάφορους γονείς και για τις ολέθριες συνέπειες της κακής αγωγής, λέει: «Οι γονείς, ο οποίοι δεν ενδιαφέρονται για την χριστιανική αγωγή των παιδιών τους, πέφτουν σε αμάρτημα σοβαρότερο από της παιδοκτονίας. Διότι οι παιδοκτόνοι χωρίζουν το σώμα από τη ψυχή, ενώ οι αδιάφοροι γονείς ρίχνουν και το σώμα των παιδιών τους και την ψυχή στην γέενα του πυρός. Μετά τον σωματικό θάνατο εξ’ άλλου έρχεται η ανάσταση και τον καταργεί, τον πνευματικό όμως τίποτε δεν μπορεί να τον νικήσει. Για τον λόγο αυτό, γονείς ακούστε τι σας ζητείται: «Ανατρέφετε τα τέκνα υμών εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».
(Πορεία προς τον ουρανό π. Τύχωνα Ζαντόνσκ, σελ. 137, 138)