Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2020
Το Τραίνο Ερχόταν Κατά Πάνω μας
Το επεισόδιο αυτό έγινε πριν από πολλά χρόνια. Εργαζόμουν τότε ως βοηθός τεχνίτης σε ένα στρατιωτικό εργοστάσιο στους Αγίους Αναργύρους. Τα βράδια, αυτοκίνητα φορτηγά μας μετέφεραν στην Αθήνα. Ένα βράδυ, ενώ το αυτοκίνητό μας κατέβαινε, η μηχανή του έσβησε ενώ βρισκόμασταν επάνω στις γραμμές του τραίνου, εκεί στις Τρεις Γέφυρες. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε και το σφύριγμα του τραίνου που ερχότανε κατά πάνω μας. Και μείς όλοι είμασταν κλεισμένοι μέσα στην κουκούλα του αυτοκινήτου. Όλοι προσπαθούσαμε να πηδήξουμε από πίσω. Με τον συνωστισμό έκλεισε η έξοδος. Και το τραίνο ζύγωνε και σφύριζε. Άλλοι με σουγιάδες σκίζανε την τέντα να ανοίξουν τρύπα να βγούνε. Εγώ βρέθηκα στους τελευταίους. Είδα ότι δεν μπορούσα να βγω με κανένα τρόπο. Έμεινα λοιπόν μέσα και περίμενα. Δεν έκανα τίποτα. Μα όχι. Κάτι έκανα. Είπα: «Κύριε, αν είναι η ώρα μου να με πάρεις κοντά σου, δεν έχω καμμιά αντίρρηση. Μα πάλι αν θέλεις να σταματήσεις το τραίνο, μπορείς να το κάνεις». Άκουγα όμως τον βόγγο της μηχανής που πλησίαζε και τις φωνές των πανικόβλητων συναδέλφων μου. Έ!... λοιπόν το τραίνο έφτασε και σταμάτησε σε απόσταση ενός μόνο μέτρου από το φορτηγό μας. Ποιος λέτε να το σταμάτησε; Ίσως η μηχανοδηγός. Εγώ λέγω πως το σταμάτησε ο Θεός με την προσευχή μου και ίσως με την προσευχή κάποιου άλλου, που δεν γνώριζα. (Α.Φ.)
Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι στα χέρια του Θεού. Πολύ περισσότερο του ανθρώπου που πιστεύει και στηρίζεται στην αγάπη και στη δύναμη του Θεού. Μπορεί χίλιοι δύο κίνδυνοι να φαίνονται κάθε μέρα στη ζωή μας πως μας απειλούν, μα τίποτα δεν μπορεί να μας βλάψει χωρίς τη δική Του άδεια. Και όταν καμμιά ελπίδα δεν υπάρχει, ο Κύριος και πάλι έχει τον τελευταίο λόγο.
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2020
Αν Κινδυνεύεις,
Άρπαξε την «Τρομπέτα» της Προσευχής
Στην Ήπειρο υπάρχουν πολλοί λύκοι. Κατά το χειμώνα γίνονται αρκετά επικίνδυνοι, κατεβαίνουν σε χωριά και απειλούν ανθρώπους. Κάποτε ένας ταχυδρόμος με το υπηρεσιακό του ποδήλατο έτρεχε για κάποιο ηπειρώτικο χωριό. Αρκετές μέρες χιόνιζε συνέχεια. Σούρουπο! Κρύο αρκετό. Ο ταχυδρόμος έτρεχε γρήγορα για να προλάβει να δώσει τα γράμματα και να γυρίσει στο χωριό του. Μέσα του προσευχόταν: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό». Ξαφνικά ακούει πολλά ουρλιαχτά λύκων. Σταματά απότομα και κοιτάζει προς το μέρος των ουρλιαχτών. Παγώνει το αίμα του, μαρμαρώνει. Εύκολα διακρίνει έξι πεινασμένους λύκους να τρέχουν με λύσσα καταπάνω του. Αρχίζει να σταυροκοπιέται.
Κύριε, σώσε με! Παναγία μου, Χριστέ μου!
Καθώς σταυροκοπιέται αγγίζει την τρομπέτα του (σάλπιγγα). Αμέσως την αρπάζει και σαλπίζει μ’ όλη του τη δύναμη. Οι λύκοι ξαφνιάζονται, σταματούν, σαν να συσκέπτονται για λίγο, κάνουν απότομη μεταβολή και χάνονται στο δάσος. Ο ταχυδρόμος δοξολογεί τον Χριστό για την ανέλπιστη σωτηρία του!
Ιούλιος - Αύγουστος 2020
Αγαπάτε Τους Εχθρούς Σας
Είμαι νοσοκόμα σε μονάδα βαριά τραυματισμένων. Πριν μερικές μέρες φρόντιζα μια δεκαπεντάχρονη που είχε χτυπηθεί από μεθυσμένο οδηγό, με εκτεταμένες εγκεφαλικές κακώσεις. Οι ελπίδες ζωής ήταν ελάχιστες. Η μητέρα της στεκόταν στο προσκέφαλό της και προσευχόταν συνεχώς.
Χθες το απόγευμα με πλησίασε ένας νεαρός και ζήτησε να μου μιλήσει. Ήταν ο νεαρός που είχε χτυπήσει με το αυτοκίνητό του την κοπέλα. Είχε φοβερές τύψεις και ήθελε να τη δει. Αισθανόμουν άβολα και δίσταζα να πληροφορήσω την μητέρα της κοπέλας για το αίτημά του. Όμως, η μητέρα, παρότι ταράχτηκε πολύ, αποφάσισε να πάει στην αίθουσα αναμονής και να μιλήσει στον άνθρωπο που είχε τραυματίσει το παιδί της. Έπειτα από λίγα λεπτά αναμονής, πήγα στην αίθουσα για να δω αν όλα ήταν καλά. Και τότε, προς μεγάλη μου έκπληξη, τους βρήκα να κλαίνε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Η μητέρα έκανε αυτό που μας παραγγέλλει ο Χριστός: «Να αγαπάτε τους εχθρούς σας. Να προσεύχεστε για εκείνους που σας προσβάλλουν». Η εικόνα αυτή θα μείνει για πάντα στο νου μου σαν παράδειγμα αληθινής συγχώρησης.
Ιούλιος - Αύγουστος 2020
Ο Χριστιανός Καθηγητής
Ένας Χριστιανός καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου εξέταζε μια μέρα τους φοιτητές του στην απαγγελία. Όταν σηκώθηκε ένας νεαρός για ν’ αρχίσει την απαγγελία του, δεν κράτησε σωστά το βιβλίο του. Ο καθηγητής τον κατακεραύνωσε: «Πάρε το βιβλίο σου στο σωστό χέρι και κάθισε κάτω!» Σ’ αυτά τα σκληρά λόγια, ο φοιτητής σήκωσε το δεξί του μπράτσο. Το χέρι του ήταν κομμένο!
Για μια στιγμή ο καθηγητής δίστασε. Έπειτα πήγε κοντά στον ανάπηρο φοιτητή, άπλωσε τα χέρια του, τον αγκάλιασε και του είπε με δάκρυα στα μάτια: «Δεν το ήξερα. Σε παρακαλώ συγχώρησέ με». Η ταπεινή αυτή αίτηση συγνώμης έκανε τρομερή εντύπωση σ’ εκείνο το νεαρό φοιτητή.
Την ιστορία αυτή την είπαν έπειτα από πολύ καιρό σε μια μεγάλη συγκέντρωση. Τότε σηκώθηκε ένας άνδρας, προχώρησε μπροστά, γύρισε προς το πλήθος και είπε: «Εγώ ήμουν εκείνος ο φοιτητής. Ο καθηγητής μου με οδήγησε να πιστέψω συνειδητά στο Χριστό. Δεν θα το είχε κάνει όμως ποτέ αυτό, αν δεν είχε επανορθώσει το λάθος του».
«Ντυθείτε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και αγαπημένοι, με αισθήματα ευσπλαχνίας, με καλοσύνη, με καλοσύνη, με ταπεινοφροσύνη, με πραότητα, με μακροθυμία» (Κολ. 3:12).
Μάιος - Ιούνιος 2020
Άλλο Πράγμα το Καθήκον και
Άλλο Πράγμα η Αγάπη
Πάντα είχα την απορία, γιατί πρέπει, ως Ορθόδοξος Χριστιανός, να συνδέω την προσφορά προς τον συνάνθρωπο, τον εθελοντισμό με το Ευαγγέλιο; Υπάρχουν χιλιάδες εθελοντικές οργανώσεις που προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες προς τον συνάνθρωπό μας και οι οποίες κινούνται από υποχρέωση και καθήκον προσφοράς, χωρίς να γίνεται σύνδεσή τους με κάποια θρησκεία. Η απορία μου αυτή έμενε μετέωρη για πολλά χρόνια, μέχρι που ο Κύριος μου την έλυσε με το εξής περιστατικό.
Βρίσκομαι στο νοσοκομείο για να κρατήσω συντροφιά σε ένα εγκαταλειμμένο ασθενή, που βρίσκεται εκεί για πολλές ημέρες. Παιδιά δεν έχει και η σύζυγός του δυστυχώς είναι κατάκοιτη από αλτσχάϊμερ. Η μοναξιά τού πληγώνει την ψυχή αφάνταστα, περισσότερο από τον σωματικό του πόνο. Κάθομαι δίπλα του, κουβεντιάζω και τον ενθαρρύνω. Εκείνος μιλά μαζί μου για την ζωή του, αλλά κάποιες στιγμές παθαίνει παραισθήσεις και μου δείχνει πρόσωπα που δεν υπάρχουν στο δωμάτιο. Τα δάχτυλα των χεριών του κρατάνε την άκρη του σεντονιού και κινούνται νευρικά, ακατάπαυστα, σαν να θέλει να το σκίσει ή να το τσαλακώσει.
Ο ορθολογισμός μου, κινούμενος επί μιάμιση ώρα από καθήκον να του καλύψω την μοναξιά του και να του γλυκάνω τον ψυχικό του πόνο δεν τον απάλλαξε από τη νευρική κίνηση των δακτύλων επάνω στο σεντόνι. Η ταραχή και ανησυχία του ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό του. Κάποια στιγμή στοργικά του λέω: «Ηρεμήστε». Τον σκεπάζω με το σεντόνι, του χαϊδεύω το στήθος και μετά το μέτωπο.
Τότε ακούω από τον ασθενή ένα «ευχαριστώ». Τα δάχτυλα του χεριού του ηρεμούν, το νευρικό του πρόσωπο γαληνεύει και βυθίζεται στον ύπνο. Τότε συνειδητοποιώ πως ό,τι δεν κατάφερα επί μιάμιση ώρα, το κατάφερα μέσα σε λίγα λεπτά.
Άλλο πράγμα το καθήκον και άλλο πράγμα η αγάπη. Το καθήκον και ο ανθρωπισμός είναι προϊόντα του νου, ενώ η αγάπη είναι προϊόν της καρδιάς. Δύο κινήσεις της ψυχοσωματικής οντότητας του ανθρώπου. Η πρώτη έχει όρια τη λογική, ενώ η δεύτερη δεν έχει κανένα όριο, διότι μπορεί να φτάσει μέχρι την αυτοθυσία. Να γιατί ο Χριστός επιπλήττει τη Μάρθα που «μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά», ενώ για την αδελφή της λέει ότι «την αγαθή μερίδα εξελέξατο» (Λουκ. 10:41-42). Ο Χριστός δεν θέλει τους ανθρώπους του καθήκοντος, αλλά εκείνους της αυτοθυσίας, όπως και ο ίδιος θυσιάστηκε για τη δική μας σωτηρία.
(Ανώνυμο)